Müzisyen Zeynep Alasya: Sevgisiz bir toplum olduk

Usta oyuncu Zeki Alasya’nın müzisyen kızı Zeynep Alasya, bu ortalar yeni projelere imza atıyor. Dizilere yaptığı müziklerle tanınan Alasya yakında gösterime girecek “Serçenin Gözyaşı” isimli sinemanın müziklerini yaptı. Yeni albüm projeside olan sanatçı, müziğe dair birçok şeyi Melih Kibar’dan öğrenmiş. Sonrasında ise bir müddet Sezen Aksu’nun vokalistiliği yapmış. Alasya ile müziği ve babasıyla gittiği turneleri konuştuk.

• Müziğe nasıl başladınız, müzisyenlik nereden geliyor?

Müzisyenlik benim için doğar doğmaz gelen bir şey, hayatımın hiçbir devresinden müzikten uzak kaldığımı hatırlamıyorum. Klasik hani saç fırçasını mikrofon yapan çocuk, işte ben de onlardanım. Bunu gören annem babam da “Bu çocuğa bir eğitim aldıralım” demişler. Piyano eğitimi için beni götürüyorlar.

Profesyonel olarak müziğe atılmam okuldan sonra Melih Kibar’la tanışmamla oldu. Sahiden müzik konusunda ne öğrendiysem Melih Kibar’ın yanında öğrendim. Yalnızca nota, müzik bilgisi değil, duyguyu yansıtma, duyguyu aktarma, karşındakinin hissiyle empati kurup üretebilme, bunların hepsini Melih Kibar’dan öğrendim. İki sene kadar birlikte çalıştık. Bir albümüm var, pek bilinmez lakin onun birinci temelleri de orada atıldı.

Ondan sonra Sezen Aksu’nun yanına geçtim vokalisti olarak. Ondan da çok farklı şeyler öğrendim.

SEZEN AKSU…

• Bir tane albümünüz var. Pekala bir albüm daha yapayım fikri aklınıza geliyor mu?

Oluyor tabii! Bir defa yaşamışsınız, alkışın sesini duymuşsunuz. Ve Sezen Aksu yanında çalışanları çok motive eden bir bayandır. Beni de solo, çok fazla sahne önüne attı, ben de çok heyecanlıyımdır ve çok da utangacımdır fakat o kalabalığın alkışını duymanın keyfi değişik sahneyi ortada özlüyorum lakin bunun da keyfi bambaşka! Ancak çok büyük konserler, albümler değil de bir proje olabilir. Var o denli mesela şu an aklımızda bir şey! Proje albümü yapmayı düşünüyorum.

• Yakında gösterime girecek “Serçenin Gözyaşı” sinemasıyla buluşmanız nasıl oldu?

Ben çalıştığı beşerlerle samimi münasebetler kurmayı seven bir beşerim. Şayet samimi bağlantı kuramıyorsam çalışmayı da tercih etmiyorum. Zira mutsuz, huzursuz oluyorum. Hayat çok kısa! O yüzden benim çok uzun yıllardır çalıştığım kurgu direktörü arkadaşım Akif Özkan beni aramıştı: “Zeynep bu türlü bir sinema var, imalcisi Selçuk Çobanoğlu, bu sineması senin yapmanı istek ederim. Çok hoş yapacağını düşüyorum. Tam bir bayan öyküsü, bayana şiddet ve toplumsal sorumluluk projesi üzere bir sinema filmi” dedi. Kabul ettim. Ve çalışmaya başladık. Benim grup arkadaşlarım Caner Özkan, Ertan Özkan ve Emre Altaç, biz dördümüz yaptık bu sinemanın müziğini!

• Bu sinema bir insanlık problemi aslında. Bayana dair. Toplumun bayana uyguladığı şiddet. Siz teklifi neden kabul ettiniz?

On yılda 4 binin üzerinde bayan öldürülmüş bu ülkede ve her geçen yıl daha da fazlalaşıyor. Neden fazlalaşıyor? Yalnızca bayan cinayeti değil. Her şeye karşı tahammülsüzlük arttı. Sevgisiz, bedelsiz bir toplum olduk. Bu yalnızca benim gözlemlediğim bir şey değil. Yani mesela Levent üzere belirli bir kültür düzeyindeki bir semtte, yanımda oğlum da vardı, bir adam üstüme yürüdü. Bunları nazaran göre “Biz artık hakikaten nereye gidiyoruz” bunu evvelden anneannelerimiz sorardı, “Biz insanlık olarak nereye gidiyoruz” diye sorguladığımız bir vakitte geldi bu proje bana! İçeriği çok hoş anlatılmış. Yalnızca bayana şiddetin değil, bayana ruhsal şiddetin, mahalle baskısının, mahallenin bütün bayanın ailesine yaptığı baskının çok hoş anlatıldığı bir sinema oldu. Yalnızca sinema izleyeyim, hoş vakit geçireyim değil, bir şeylerin farkına varayım diye de seyredilmesi gereken bir sinema oldu. Bende olağan bunun içerisinde olmayı çok istek ettim. Bilhassa direktörümüz bayan, takımın birçok bayan ve buna çok hürmet duyan bir üretimcimiz var.

‘ÜLKEMİZDE EĞİTİM BÜYÜK SORUN!’

• Ülkenin en büyük sorunu…

Eğitim ve çok sevgisiziz. Yolda geçerken yanımda biri hapşırsa “Çok yaşa derim”, bir ortama girdiğimde “Merhaba” derim. Artık o denli şaşırıyor ki insanlar! Halbuki ne var bunda, artık bunların tamamını kaybetmişiz, o yüzden benimki garip kalıyor. Bu kadar sevgisiz bir toplumda neden yaşamaya alışmak mecburiyetindeyiz onu bilmiyorum fakat vardır herhalde bunun da bir çıkış noktası! Toplumsal sorumluluk projeleri çoğalsa, mesela Köy Enstitüleri tekrar açılsa!

‘BABAM ÇOCUK YANINI HİÇ KAYBETMEDİ’

• Babanız bu ülkenin aydınlık yüzlerinden biriydi, o devirde yapılan her sanatta evvel samimiyet vardı, bizdendi toplumun her bölümündendi. “Deve Kuşu Kabareyi” seyretmeyen 80 nesli yoktur.

Ya! Ne kadar vakitsiz, ne kadar öngörülü, ne kadar ileri görüşlü oyunlarmış.

• Sizin de turnelere katıldığınızı duymuştum. Gidelim mi o günlere!

Ben çok uslu bir çocuktum. Onun avantajını çok yaşadım. Babam beni çanta üzere taşırdı her yere! Mesela diyelim iki ay Bursa’ya turneye gidiyor, ben de onunla bir arada giderdim. Metin Akpınar’ın meşhur ünlü masaları vardır ya, ben 5-6 yaşından itibaren o ünlü masalarda otururdum. Onun sesi çok hoş olduğu için ve Türk sanat müziğini çok sevdiği için biz bir arada müzik söylerdik. “Hadi sen söyle yeğenim bir tane” kaygısı. Alaturka söylemeye o denli başladım. Ondan aldığım feyzle bir kulüpte alaturka gecesi bile yaptım.

Metin amcam ve babam yokluğun tamamını bir arada yaşamış, birbirlerinin söküğünü dikmişler, birlikte tabelacılık bile yapmışlar. Bu türlü yerlerden gelince ve bu kadar çok sevilince, ben babamın ne kadar sevildiğini öldüğünde anladım. Bana o kadar çok şey anlatıldı ki kendisi hiç söylememişti. Sağ elin yaptığını sol el bilmeyecek, kızına bile anlatmamış yaptığı yardımları… Çok büyük bir gurur bu benim için. Bu o denli bir popülerlik değil, gerçek gönülden sevgi! İnsanların benim onun kızı olduğumu öğrendiklerinde verdikleri reaksiyon, gözyaşları, o rahmeti bile o denli içten diliyorlar ki sahiden gurur duyuyorum.

• Zeki Alasya on parmağında on beceri, daima üreten sanatçılardandı.

Babam üretmeye başlarken daha keyif alıyordu. Birinci prömiyer ortaya konuldu ya o artık sonraki oyunu düşünüyordu. Biteni olan şeylerden hoşlanmıyordu. Bir de bana çok garip gelen bir şeyi var. Bir insanın her şeye bu kadar yeteneği olmamalı! Babamın grafikte Avrupa mı dünya mı üçüncülüğü var. Hem onda hem bunda hem yazarlıkta, hem direktörlükte, oyunculukta nasıl olunabilir… Çocuk üzere bir adamdı.

Mesela çok küçüklükten bir tren aşkı varmış. Eşiyle birlikte doğum gününde ona lokomotifi olan bir tren ikram ettik. O tren ne oldu biliyor musunuz? Kocaman bir şey oldu. Şu anda Koç Müzesi’nde sergileniyor. Yıllarca uğraşıp kendi elleriyle boyayıp bir yerlerden getirtip falan minik minik koca bir kent kurdu. Bu türlü çocuk tarafı olan, onu hiç kaybetmemiş, dünyevi hiçbir şey umurunda olmayan bir adamdı.